Vergeet het leven niet te vieren
Na een week vertragen, verbinden en herinneren ben ik weer terug. Terug thuis, maar ook terug gebracht naar de essentie, zou je kunnen zeggen. De Zomerviering was een echte viering, maar nog zo veel meer dan dat. Retraites kunnen zo’n mooie uitnodiging vormen om beter te luisteren. Naar elkaar, maar ook vooral naar je eigen binnenwereld. Naar je hart. In het dagelijks leven kan ik wel denken dat ik vanuit mijn hart leef – en bij dat denken gaat het natuurlijk ook precies fout – maar wanneer ik écht stil ben, word ik toch weer verrast. Een hele regenboog aan Leven dient zich aan. Oud zeer, nieuwe verbindingen, aanhoudende verwondering. En net achter al dat Leven, een stille aanwezigheid.
“O, ja. Dit is het. Dit was het altijd al.”
Ik kan weleens denken (ja, daar ga ik weer) dat ik na één keer ‘spiritueel ontwaken’ wel weet hoe het zit, en nooit meer in de illusie trap. Maar wat ik dan vergeet, is dat mensen zo’n beetje gemaakt zijn om te vergeten wie ze daadwerkelijk zijn. Ik werd langzaam ongevoeliger voor die stille aanwezigheid achter het alledaagse, achter het lijflijke, wat zich bij tijd en wijlen zelfs kon vertalen naar wantrouwen, jaloezie en – iets wat we heel normaal vinden in deze wereld – een niet te temmen streven naar méér.
Wat ik deze week opnieuw geleerd heb, is dat we onszelf en elkaar van tijd tot tijd (en eigenlijk elke dag, met een passende practice) een handje mogen helpen, om onszelf te blijven herinneren aan de essentie. En ook: ja, de stilte is belangrijk (misschien wel het meest belangrijke hierin), maar ook het samen. We hoeven het niet alleen te doen. De ander, die eigenlijk de ander niet is, kan zo’n mooie herinnering zijn. De spiegel. We hoeven elkaar niet eens altijd goed te begrijpen, als we elkaar maar zien. En dat deden we. We deelden lief en leed, maar voornamelijk de ontroering door hoe welkom beide waren. We deelden zang en dans, rond het vuur en in het gras. Ik zal deze week niet gauw vergeten, al is het maar omdat de herinnering zich bevindt in elk moment dat ik weer aanwezig mag zijn.
“O, ja. Mooi. Leven.”
De Zomerviering werd georganiseerd door fijne Sven den Hartogh en lieve Eva Driessen. Normaal gesproken betekent een retraite dat ik mijn camera wegleg, maar hier werd ik uitgenodigd om mijn favoriete vorm van meditatie juist te integreren in mijn aanwezigheid, en herinneringen vast te leggen voor eenieder die erbij was of een volgende keer mee mag.
Ik noemde al naar Eva dat het voelde alsof ik een passie project aan het fotograferen was, en dat zij mij daar hier en daar bij hielpen – niet als een opdracht. En dat is ook echt zo. Vol dankbaarheid wacht ik met alle geduld die ik kan opbrengen tot de rolletjes terug zijn van het lab. Dan is het opnieuw feest.