Fotografie als meditatie
Alles kan een meditatie zijn, wanneer je het met je volledige aandacht doet.
Dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan. Toen ik ooit begon met fotograferen, zo’n 18 jaar geleden, ging dit eigenlijk als vanzelf. Ik had nog weinig vooropgestelde ideeën van hoe een foto eruit moest komen te zien, los van mijn eigen prille voorkeuren. Ik ging gewoonweg het gesprek aan met mijn omgeving met de camera als bemiddelaar. Het werd een manier om de werkelijkheid te ervaren, maar ook een spiegel voor mijn binnenwereld. Wat een bepaald onderwerp of beeld bij me oproept, vertelt me altijd iets over mezelf. Dat is vandaag de dag in principe nog steeds zo.
Gemaakt met: Canon EOS 5 + Kodak Portra 400. Ontwikkeling en scan door Carmencita Film Lab.
Ik heb van deze meditatievorm mijn werk gemaakt. Er kwam steeds meer commercieel perspectief op wat ik maakte. Ik moest er immers van kunnen leven, maar ook de inhoud werd steeds commerciëler. Mijn agenda stond vol met het fotograferen van allerhande commerciële campagnes en mode editorials. Van meditatie kwam steeds minder terecht, als ik heel eerlijk ben. Ik was goed in wat ik deed, maar de aanwezigheid waar fotografie me in het begin zo diep voor uitnodigde raakte ik langzaam kwijt.
Na vijf jaar full-time fotograferen was het tijd om weer terug naar de kern te komen. Ik ging voor onbepaalde tijd op reis, en nam daarmee ook afstand van opdrachtgevers en het commerciële perspectief dat mijn makerschap inmiddels ook gevangenhield wanneer ik eigen werk maakte. Voordat ik vertrok kon ik geen vrij werk meer maken zonder te bedenken wat voor klant ik daarmee wilde aantrekken. Ik besloot mijn camera mee te nemen op reis, maar mezelf volledig vrij te geven hem alleen te pakken als ik daar een oprechte, intrinsieke motivatie voor voelde. Gaandeweg mijn reis ging ik weer fotograferen, en werd ik teruggebracht naar het gevoel dat ik had toen ik net begon, dertien jaar daarvoor. Ik zag iets moois, en fotografeerde het om het mijn volledige aandacht te schenken. Ik had geen idee wat ik later met die beelden wilden doen, maar ik genoot. Wat had ik dit gemist!
Gemaakt met: Canon EOS 5 + Kodak Portra 400. Ontwikkeling en scan door Carmencita Film Lab.
Ik kreeg de smaak van het vertragen te pakken, en werd langzaam maar zeker steeds meer geroepen door analoge fotografie, waar ik tot dan toe nog weinig ervaring mee had. Het werken met een fysiek rolletje, een mechanische camera, handmatig scherpstellen… Je móét wel in het moment zijn, anders krijg je het niet geflikt. In Kaapstad, an het eind van mijn reis van inmiddels bijna een halfjaar, kocht ik mijn eerste eigen analoge camera. Inmiddels is dat arsenaal flink uitgebreid, en fotografeer ik het liefst alleen maar analoog. Om mezelf en degenen voor mijn lens eraan te herinneren dat vertragen zo enorm belangrijk is. Dat we aandacht en aanwezigheid brengen naar wat hier nu is. Dit moment. Creatie.
Door deze post heen heb je al wat mogen genieten van foto’s van de Zomerviering. Als ik hierboven mijn hero’s journey heb omschreven, dan was deze week als thuiskomen. Ik mocht deelnemen aan dit retraite in het prachtige bos op de Veluwe, én ik mocht het vastleggen. Op film. Als meditatie. Thuiskomen.
